top of page

Liftlat: Bin zu lange nicht geflogen, wie ein Astronaut

Foto van schrijver: Erik de VliegerErik de Vlieger

Bijgewerkt op: 20 jan



AMSTERDAM-Het is een zonnige herfstmiddag als ik heb afgesproken met Doseah in een Amsterdams café. Een stoere meid komt binnengelopen met een soort verlengd skateboard. Ze vertelt dat ze net uit het Vondelpark komt, waar ze aan het stunten was met haar “danceboard”. Paragliden, snowboarden – het lijkt haar weinig moeite te kosten, deze 21-jarige.

Ze is de dochter van Max Morriën, een waar begrip in onze paraglidingwereld, en steevast te vinden in Wijk aan Zee. Ook Doseah was van jongs af aan bij het duin. We gaan haar onderwerpen aan onze „liftlat“. Ze verklapt dat ze de oktober-Lifteditie heeft doorgelezen en goed is voorbereid op mijn stellingen. En dat zegt dan ook alles over haar: Doseah laat niets aan het toeval over. Ze is berekend, springt niet zomaar in het diepe en neemt alleen gecalculeerde risico’s.

„Mannen nemen vaak meer risico’s; als ze iets niet kunnen, proberen ze het gewoon, wat vaak leidt tot zandhappen. Vrouwen willen eerst de controle voordat ze verdergaan, wat geregeld tot onzekerheid leidt. Ze denken dan dat ze niet snel genoeg leren vliegen. Maar als vrouwen eenmaal vliegen, valt het me op dat ze vaak meer controle hebben.“

Ze studeert biologie aan de universiteit van Leiden en gaat zich specialiseren in gedragsbiologie. Ze wil dieren in de natuur onderzoeken. Daarnaast is ze hobbyfotograaf, maakt pentekeningen en kunst, en werkt bij de Albert Heijn als bijbaantje.

 

Doseah Morriën

Leeftijd: net 22 jaar

Beroep: student

Vliegvereniging: Parakiting

Woonachtig: Amsterdam

 

Wanneer begonnen?

Ik was 10 toen ik begon met groundhandelen in Wijk aan Zee. Een paar jaar later begon ik met soaren. Ik was 14 toen ik mijn eerste bergvlucht maakte. Ik was daar met instructeur Peter Reehorst en Jitte was de startleider. Peter wilde dat ik meteen oren ging trekken, wat ik heel spannend vond. Ik deed het heel voorzichtig, te weinig, waardoor het scherm ging schudden. Ik raakte in paniek, maar mijn landing was precies op het midden van de stip. Ik was vet enthousiast. Ik hoorde achteraf dat mijn vader Max bij de start een traantje moest wegpinken, zo emotioneel was hij.


Met hoeveel regelmaat vlieg je?

Steeds vaker, liefst wekelijks aan het duin. In de bergen wil ik echt meer gaan vliegen.


Mooiste vlucht?

Dat was in Marokko met mijn vader. We waren de enige twee in de lucht, bij de Arch of Legzira. Zo’n mooie soarplek, bij zonsondergang, vliegend om elkaar heen als een dans in de lucht.


Langste vlucht?

Geen idee, ik doe geen XC. Maar ik vlieg vaak van Wijk aan Zee naar Castricum. Ik hou de tijd niet echt bij, bovendien vind ik trucjes doen leuker.


Grootste angstmoment?

Aan het duin, alleen, met mijn 41 m² scherm. Toen werd de wind ineens sterker en werd ik bijna achter het duin gezet, iets wat je echt niet wilt. Ik koos het laagste punt van het scherm om om te gooien. Toen boorde ik keihard het duin in, maar gelukkig brak ik niets. Ik zat net niet in de rotor. Ik had gehoord dat je na een val niet meteen moet opstaan omdat je door de adrenaline geen pijn voelt, dus ik bleef liggen. De rest op het strand raakte echter in paniek, dus de volgende keer zal ik even een hand opsteken.


Favoriete vliegstek?

Wijk aan Zee, zonder twijfel. De gemeenschap is zo warm, ik kom er al mijn hele leven. Ik ben hier opgegroeid en kom er niet alleen om te vliegen, maar ook voor de gezelligheid.


Favoriete scherm?

Little Cloud: La Mouette. Maar de Dune Rider, het nieuwe scherm ontwikkeld door Bryan van Ostheim, wordt echt mijn favoriet. Ik vloog nu met het prototype (zie foto), en dat was echt top. Je kan lekker sliden aan het duin, ik kan „wagga’s“ maken (soort wingovers), bochten en dolfijnen. Ik kan precies aanvoelen wat het scherm doet. Je hebt echt het gevoel van controle, dat je één bent met het scherm. Kiterisers vind ik ook leuker, veel handiger dan een speedbar. Je hebt zoveel meer snelheidsbereik. Maar het is wel vermoeiender, je kan hier niet uren mee vliegen. Ben je moe aan het duin, dan stop je even. 


Favoriete harnas?

Karver 1-S, small dus. Splitleg, je kan goed weightshiften. Neoprotectie zit erop, een soort honingraad van kunststof. Maar bij een harde landing voelde ik meer die ‚buisjes‘ dan dat ze mijn val braken.


Overige vlieguitrusting?

Shokz, ideaal. Een bone conductor-hoofdtelefoon, perfect om tijdens het vliegen te gebruiken in combinatie met een helm. Je wil wel alle geluiden om je heen blijven horen. Ze zitten niet ín je oren, maar daarbuiten. Dus als iemand „kijk uit“ roept, hoor je dat. Tijdens het vliegen heb ik zachtjes muziek aan staan of bel ik met Simon als we een truc willen uitproberen. Mijn playlist is 280 uur lang, dus er staat van alles op. Vooral hiphop, of „Astronaut“ van Sido – het ultieme nummer tijdens het vliegen. „Bin zu lange nicht geflogen, wie ein Astronaut.“


Welk gevoel brengt paragliding?

Sommige dagen geeft het me rust, met mijn favoriete muziek, zo genieten. Soms geeft het adrenaline, als we trucjes doen. En het brengt ook veel liefde, vooral binnen de gemeenschap als we allemaal in de lucht hangen. Dan gaan we zwemmen in de zee, en nat in het harnas vliegen we tot we droog zijn. Intens geluk.


Welke vliegdoel heb je nog?

Ik wil ACRO vliegen zoals Luke de Weert, in de top van de vrouwen. Ik merkte laatst in Oostenrijk weer dat ik niet bezig ben met overland vliegen, maar meer met frontstalls, spiralen en oren trekken. Trucjes vind ik gewoon leuker.


Paragliding tip?

Sowieso groundhandelen. Check continu de windrichting aan het duin. Daardoor kies je een goede escape, en dat is met de wind mee. Let dus constant op hoe de wind op het duin staat. Maar vooral: doe alles in je eigen tempo. Luister naar jezelf, blijf bij jezelf.


Doseah met vader Max in Marokko
Doseah met vader Max in Marokko

226 weergaven

Recente blogposts

Alles weergeven
  • Facebook
  • YouTube
  • TikTok
KNVvL_Paragliding_RGB-2.png

©2025 KNVvL afdeling Paragliding

bottom of page