ALGODONALES - Als je lang genoeg vliegt, maak je vanzelf wel wat mee. Veel beginners maken ongetwijfeld tijdens hun opleiding al kleine incidentjes mee. Ervaren paragliders leren dat een incident in een klein hoekje zit. Eén ding weet je zeker: ook jij zult iets meemaken, waarschijnlijk niet ernstig maar misschien wel. Vaak zijn het juist de incidenten waar jij en anderen veel van leren.
Dit verhaal is gebaseerd op een waargebeurd incident van een paraglider aan het begin van het seizoen van 2024.
Lekker uitwaaien
Twee en een half uur gevlogen en wat was het lekker! Mijn oorspronkelijke vliegplan was er niet van gekomen, ik had er geen vertrouwen in dat het haalbaar zou zijn. Dus heb ik het tweede deel van het vliegplan maar aangepast en ben in de omgeving van de huisberg gebleven. Ik landde vlakbij een dorpje een paar kilometer naar het zuiden, liet aan de groep weten dat ik veilig geland was en begon met inpakken.
Ik had geluk: vrij snel kwam de retrieval bus mij ophalen en hoewel het al laat in de middag was, er was genoeg tijd om nog een vlucht te maken, dit keer van de westelijke startplek.
Boven de berg was er nog genoeg thermiek, maar daarbuiten niet meer want de zon stond al laag. Deze vlucht zou dus nog even lekker uitwaaien worden en dan beneden landen waar het op het landingsveld gezellig druk was, veel mensen hadden een mooie vliegdag achter de rug.
Tijd om te landen
Ik vloog een tijdje boven de berg maar na een half uur of zo vond ik het mooi geweest en besloot ik de dag af te sluiten. Ik had nogal wat hoogte om te verliezen dus ik ging naar een gebied waar geen verkeer was en deed daar wat wingovers en spirals. Eenmaal lager leidde ik de spiral uit maar bleef nog wat bochtjes vliegen, lekker dynamisch.
Er waren geen andere paragliders boven of rond het landingsterrein dus ik kon mijn gang gaan. Weg van de electriciteitskabels hoogte verliezen, naar het landingsterrein en daar nog een paar s-bochtjes doen. Ik hing ruim op tijd mijn benen uit de podharnas en maakte een laatste wat scherpe bocht in het zuchtje wind dat er nog was. Ik wou natuurlijk zachtjes landen. Dat pakte alleen niet zo uit.
Mijn scherm herstelde later dan verwacht. Harder 'flaren' ging niet werken. Ik knalde op mijn linker been tegen de grond.
Iedereen keek toe
Niks gebroken, dat voelde ik meteen. Zodra ik doorkreeg dat ik tegen de grond aan ging knallen ontspande ik namelijk in plaats van toch staand proberen te landen. Staand proberen te landen had zeker een been breuk betekend. Maar dan nog, dit deed pijn. Ook omdat er veel mensen toekeken.
Een vliegmaat kwam direct naar me toe om een slokje koud bier te geven, die kon ik wel gebruiken vond ie. Hij vertelde dat de anderen op landingsterrein duidelijk verbaasd waren dat ik kon opstaan. Het was een kut landing dus.
Ik probeerde niet stoer te doen met een lange swoop voor de toekijkende piloten. Ik was blij van een heerlijke dag. Dynamisch vliegen is lekker als je blij bent! Maar ik had er eerder mee moeten stoppen.
Wellicht speelde iets van een windgradiënt een rol waar ik geen rekening mee hield, maar ik had sowieso de laatste bocht gewoon verkeerd ingeschat en te scherp gemaakt. Ik zat nog in de wingover & spirals vlieg modus denk ik. Lager bij de grond dynamisch vliegen is anders dan wanneer je nog hoog zit. Ik ben Luke de Weert niet…
Later dacht ik toch iets in mijn been te voelen dat me deed denken dat de schade misschien meer dan alleen een pijnlijke dij was. Maar de volgende ochtend viel het alweer mee. Dus ik had geluk dit keer. De volgende keer dat ik dynamisch vlieg, houd ik er op tijd mee op.